ကဗ်ာေလးကိုဖတ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သံုးသပ္ဆင္ျခင္မိသလို လူေတြ ေျပာဆိုဆက္ဆံ ေနၾကတာေတြကိုၾကည့္ၿပီး သင္ခန္းစာရမိတယ္။ကဗ်ာေလးထဲကအတုိင္း အျပင္ေလာကမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ ယက္တတ္တဲ့လူေတြ ေလာကမွ ေတာ္ေတာ္မ်ားတာပဲ။ ကိုယ္ေကာင္းတယ္ ကိုယ္တတ္တယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ သူ႔ထက္သာသြားရင္လည္း မနာလိုျဖစ္ၾကျပန္ေရာ။ ခက္ၿပီ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမ်ားကို မထိခိုက္ေစဘဲ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္၊ ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ေရး၊ သူတစ္ပါးကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ကူညီေပးႏုိင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ရပ္တည္ႏုိင္မယ္ဆိုရင္ လူပီသတဲ့ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေလာကမွာ ဝင့္ထည္စြာရပ္တည္ႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။
ကိုယ့္ အေၾကာင္း
ကိုယ္ ေကာင္း ေျပာယင္း။
မေကာင္းျခင္း ျဖစ္တတ္တယ္။
ကိုယ့္တတ္ ကိုယ္ထက္
ကိုယ့္ လက္မကို ေထာင္လႊားယင္း။
သူ႔ ေပ်ာ့ညံ့ခ်က္
ကိုယ့္ လက္ညွိဳးက ထိုးတတ္တယ္။
သူ႔လည္ နင္း၍
သာခ်င္း ၿငိမ့္ၿငိမ့္ ဆိုခ်င္သလား။
သူ႔ မ်က္ရည္ပူ
ေျခေဆးသူ အျဖစ္
ေအာင္လံထူ ဟစ္လိုသလား။
ကဲ ... စဥ္းစား
"ငါးပုပ္ ဝယ္ၾကဦးမလား ...." လို႔
ဘယ္သူမ်ား ေၾကြးေၾကာ္လို႔လဲကြယ္။
ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္သာ
လမ္းထြင္ပါ
လမ္းဆံုးတဲ့ခါ ရြာေတြ႔မွာ ...။ ။
ေမာင္စံေျဗာ
ရွုမဝ ရုပ္စံုမဂၢဇင္း Vol.39 No.458 July, 1985
Comments
Post a Comment
Thanks for your comment.