ဘာလိုလိုနဲ႔ ဘေလာ့ေရးေနတာေတာင္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ လန္ဒန္ကို မေရာက္ခင္ ႏွစ္လ သံုးလ ေလာက္ကတည္းက စၿပီး ဘေလာ့ကိုထိေတြ႔မိတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဆရာတံု နဲ႔ ဆရာဆန္းဦး တို႔က စၿပီး သံုးေနၿပီ။ ဆရာတံုကေတာ့ ဆက္တုိက္ေရးတယ္။ ဆရာဆန္းကေတာ့ အစက မအားလို႔လား မသိဘူး နည္းနည္းပဲေရးၿပီး တင္ထားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ ေရးလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စေရးခါစ (သို႔) ဘေလာ့နဲ႔စၿပီး ထိေတြ႔ခါစက ဘေလာ့ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ေသးဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွ ဘေလာ့ေတြကို လိုက္ဖတ္ရင္း ဘေလာ့ရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးဆိုးက်ဳိးေတြကို သိလာတယ္။ ကိုယ္တုိင္လည္း personal blog ေလးတစ္ခု လုပ္ခ်င္စိတ္လည္း ျဖစ္ေပၚလာမိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဘေလာ့ ဇာတ္လမ္းစျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။ဘေလာ့နဲ႔ ထိေတြ႔ၿပီး ႏွစ္လေလာက္လည္း ေနေရာ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ မႏၲေလးတင္မကပဲ ျမန္မာႏုိင္ငံကပါ စြန္႔ခြာၿပီး ႏုိင္ငံျခားကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားကိုလည္းေရာက္ေရာ သူငယ္ခ်င္းခင္မင္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေပါင္းစရာသူငယ္ခ်င္းအေဖာ္ကလည္း မရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အေဖာ္က ဘေလာ့ ျဖစ္လာတယ္။ ဘေလာ့မွလြဲၿပီး ေပါင္းစရာ သူငယ္ခ်င္းလည္း မရွိ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြကိုေတာ့ ျပန္ကို မေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ အထီးက်န္မွု လြမ္းဆြတ္မွဳေတြကို ေျဖသိမ့္ဖို႔ရာ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ခဲ့ပါတယ္။ေရးခါစကေတာ့ မႏၲေလးကို လြမ္းတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ မႏၲေလးအေၾကာင္းေတြကိုပဲ တင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ တစ္ခါတေလာေတာ့လည္း လန္ဒန္မွာ ဘယ္သြားတယ္၊ ဘာလုပ္တယ္ဆုိတာ ေတြကိုလည္း ေရးျဖစ္တယ္။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း သတင္းေလးေတြေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ဘေလာ့ေတြကို ဖတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ အုိင္ဒီယာတစ္ခုရလာတယ္။ ငါဟာ ငါ့ရဲ႕ဘေလာ့ထဲမွာ အိမ္ကိုလြမ္းတာ၊ မႏၲေလးကို သတိရတာေတြခ်ည္းပဲ ေရးေနလို႔ကေတာ့ လာဖတ္တဲ့သူလည္း အက်ိဳးရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ငါလည္း ဘာမွ အက်ိဳးရွိမွာမဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး တစ္ျခားအေၾကာင္းအရာေတြကို ေျပာင္းလဲေရးဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေန႔တုိင္းလိုလို ဖတ္မိတဲ့ဘေလာ့က ကိုညီလင္းဆက္ရဲ႕ဘေလာ့ပါ။ သူ႔ဘေလာ့မွာ လာေရာက္လည္ပတ္တဲ့သူေတြအတြက္ တစ္ခုခုကို က်န္ေအာင္ေပးထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလိုပံုစံမ်ိဳး အရမ္းသေဘာက်တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ နဂို ၀ါသနာအရလည္း မွတ္စုေလးေတြ ထုတ္ၿပီးမွတ္တာ ရွစ္တန္း၊ ကိုးတန္းေလာက္ကစၿပီး အၿမဲလုပ္ခဲ့တယ္။ စာဖတ္လို႔ရလာတဲ့ ဗဟုသုတ ဒါမွမဟုတ္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ပက္သက္တဲ့ Tutorial ေလးေတြကို အၿမဲမွတ္ေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘေလာ့နဲ႔လည္း ထိေတြ႔မိေရာ ဘေလာ့ေပၚမွာ ကိုယ္ဖတ္၊ မွတ္ၿပီးရလာတဲ့ ဗဟုသုတေလးေတြကို sharing လုပ္ခ်င္စိတ္ေပၚလာမိတယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘလာ့မွာ အဲဒီလို မွတ္စုတိုေလးေတြ၊ tutorial ေလးေတြ၊ ebook ေလးေတြ ဒါမွမဟုတ္ အသံုး၀င္တဲ့ software ေလးေတြကို တင္ေနမိပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘေလာ့ လာတဲ့သူေတြအတြက္လည္း တစ္ခုခုက်န္သြားတယ္။ ကိုယ္လည္း ပို႔စ္တင္ရက်ိဳးနပ္သြားတယ္။ ကြန္႔မန္႔ေတြမ်ား ေပးထားခဲ့ရင္ အရမ္းေပ်ာ္တယ္။ ကိုယ္တင္တဲ့ ပို႔စ္ကိုအားေပးတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။တစ္ခါတေလေတာ့လည္း သီခ်င္းေလးေတြကို တင္မိတယ္။ အခုေတာ့ သီခ်င္းေတြအတြက္ ဘေလာ့တစ္ခု သက္သက္ခြဲၿပီးလုပ္ထားလိုက္တယ္။ သီခ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ့အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္မွုေပးႏုိင္သလို၊ လြမ္းဆြတ္မွဳေတြကိုလည္း ေပးစြမ္းႏုိင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အားတဲ့အခါမွာ အဲဒီသီခ်င္းေလးေတြပါတဲ့ ဘေလာ့မွာ စာသားေလးေတြေရးရင္း သြားၿပီးဘေလာ့တယ္။ အခုေတာ့ မေရးျဖစ္ မတင္ျဖစ္တာေတာင္ နည္းနည္းၾကာၿပီ။
စိတ္ထဲမွာ ခံစားမွုေတြမ်ားလာၿပီး မြန္းက်ပ္လာတ့ဲအခါ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို ဘေလာ့ေပၚဖြင့္ထုတ္ၿပီး ဘေလာ့ခ်င္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘေလာ့ဆိုတာက သိတဲ့အတုိင္းပဲ ေကာင္းက်ိဳးေတြရွိသလို ဆိုးက်ိဳးေတြလည္းရွိတယ္ေလ။
အဲဒီေတာ့ personal နဲ႔ လံုး၀သက္ဆုိတဲ့ဟာမ်ိဳးကိုေတာ့ ဘေလာ့မတင္ေတာ့ပဲ ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္ပုိင္ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ေလးမွာပဲ မွတ္ထားလိုက္တယ္။ အဲဒီပို႔စ္မ်ိဳးတင္ရင္ ဖတ္ရတဲ့သူအတြက္လည္း အက်ိဳးရွိမွာမဟုတ္ဘူး။အခုဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ဘေလာ့ကို စိတ္၀င္စားလာၾကပါၿပီ။ သင္တန္းေတြေတာင္ ေပးၿပီးသင္ေနၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ chatting ထက္စာရင္ ဘေလာ့ကို ပိုၿပီး စိတ္ထားသန္လာတယ္။ chat ဆိုတာကေတာ့ ဟိုဟာေျပာ ဟိုသတင္းေမး ဒီသတင္းေမးပဲ ေျပာၾကတာ။ ကိုယ့္အတြက္ ဗဟုသုတရတဲ့ အခါလည္း ရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ နည္းပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ စိတ္မထိန္းႏုိင္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာဆိုရင္ေတာ့ လြမ္းဆြတ္မွဳေတြကို ဘေလာ့ေပၚမွာ ဖြင့္ခ်မိခဲ့တယ္။ ဒါကလည္း စိတ္ထဲမွာေပါ့သြားေအာင္ ကိုယ့္ရဲ႕ အသိတစ္ေယာက္ကို ရင္ဖြင့္သလိုမ်ိဳးနဲ႔ ေရးလိုက္တာပါ။ ေရးၿပီးရင္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ လံုး၀ ေပါ့ပါးသြားတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
ဘေလာ့မွာက်ေတာ့ ကိုယ့္ဘေလာ့ကိုလာတဲ့ စာဖတ္သူကို ဘာေတြေပးရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ စဥ္းစားရင္း စာေတြ၊ နည္းပညာေတြကို ပိုၿပီးေလ့လာမွတ္သားျဖစ္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဘေလာ့ရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးပါပဲ။ လြတ္လပ္စြာ ေ၀မွ်ခံစားခြင့္ရွိသလို လြတ္လပ္စြာ ေ၀ဖန္ခြင့္လည္းရွိပါတယ္။ ေ၀ဖန္တာေတြ အႀကံေပးတာေတြ မခံႏုိင္ရင္ေတာ့ author only ပဲ လုပ္ထားလိုက္တာ အေကာင္းဆံုးပါ။အခုဆိုရင္ ဘေလာ့ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေန႔တုိင္းစကားေျပာျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို အပ်င္းေျပေအာင္ ေပ်ာ္႐ႊင္ေအာင္ လြမ္းဆြတ္ေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္ပါတယ္။
အရင္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ဘေလာ့ကို အရမ္း စြဲလန္းခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဘာတင္ရလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားရင္ အခ်ိန္ကုန္တာလည္း မနည္းပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အဲဒီအက်င့္ကို ရေအာင္ေဖ်ာက္ရတယ္။ သူမ်ားကိုေပးတာလည္း ေပးတာေပါ့။ ကိုယ့္အတြက္လည္း လုပ္ဦးမွေပါ့ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ အစားထုိးလာရတယ္။ အဓိကကေတာ့ "အခ်ိန္အရမ္းကုန္တယ္" ေနာက္ၿပီး အဲလိုျဖစ္ေနတာကလည္း စိတ္ရဲ႕လြမ္းမိုးမွဳေပါ့။ မရင္က်က္ေသးတဲ့ သေဘာလည္း ပါပါတယ္။အႏွစ္ခ်ဳပ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ဘေလာ့လုပ္ခါစက ကၽြန္ေတာ္ အလြမ္းေျပေအာင္၊ စိတ္ေျဖစရာ တစ္ခုအေနနဲ႔ ဘေလာ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူမ်ားကို ေပးခ်င္၊ မွ်ေ၀ခ်င္စိတ္ေတြနဲ႔ ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႕ အခ်ိန္အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုကို အသံုးခ်ရင္း အခုထိ ဘေလာ့ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တင္ထားတဲ့ ပို႔စ္ေတြအတြက္လည္း လြတ္လပ္စြာအႀကံေပး ေ၀ဖန္ႏုိင္ပါတယ္။ "လူဆိုတာ ေ၀ဖန္မွုကို ခံႏုိင္မွ တိုးတက္မွုရွိတယ္" ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံ ယံုၾကည္ထားပါတယ္။ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ရပ္နားပါရေစ။
ဒီပို႔စ္ေလးျဖစ္ေျမာက္လာဖို႔အတြက္ Tag လုပ္ခဲ့တဲ့ ကိုၿဖိဳး ႏွင့္ အန္တီညေလးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
က်န္းမာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
Tags:
ေရးၿပီးၿပီေပါ့ ေက်းဇူး။ နာလဲေရးရဦးမယ္ စာနဲနဲျပန္ဖတ္ေနတယ္.. :)
ReplyDeleteကိုcms ရဲ႕ ဘေလာ့ခ္ေလးက ကြ်န္ေတာ္လို ကြန္ပ်ဴတာကို အေၿခခံ ေတာင္မတတ္ေသးတဲ့ သူေတြ အတြက္ တကယ္အေထာက္အကူ ၿဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ေနာက္ တစ္သက္လံုး ကိုယ္တတ္တဲ့ ပညာကို အမ်ားသူငါကို ေ၀ငွႏိုင္တဲ့ သူၿဖစ္ပါေစ လို႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ အၿမဲ ဘေလာ့ခ္ ဆက္ၿပီးေရးပါခင္ဗ်ာ ေတာင္းဆိုပါတယ္။
ReplyDeleteညေလး ... ဟုတ္ကဲ့ဗ်ာ ေမွ်ာ္ေနပါတယ္ :)
ReplyDeletetayzar ... ညီေရ .. အားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ညီ ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္ရပါေစကြာ။ အစ္ကိုလည္း ႀကိဳးစားပါ့မယ္ :)
ဘေလာ႔ဂ္ေလာကထဲကေန ထြက္ျပီး vacation ယူေနတာ နည္းနည္းၾကာသြားတယ္. ခုျပန္ေရာက္လာျပီဗ်ာ. ကုိဖုိးခ်မ္းရဲ႔ Why do I blog? ေလးက စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္႔ကုိလည္း အန္တီညေလးက တက္ထားေသးတယ္. ခုေတာ႔ကုိဖုိးခ်မ္းေရးထားတာေလးေတြ ေတြ႔ျပီး idea ေလးေတြ စုစည္းမိသြားျပီ. ေရးခ်င္စိတ္လည္း ျပန္ျဖစ္လာျပီ. ေက်းဇူး ကုိဖုိးခ်မ္းေရ..
ReplyDeleteအဆင္ေျပေအာင္ျမင္ခ်မ္းေျမ႔ပါေစခင္ဗ်ာ..
ခင္မင္ေလးစားလ်က္
yan ... ေက်းဇူးပါ ကိုရန္ေရ :)
ReplyDeleteအစ္ကို႔ ရဲ႔Why do i blog? ကို ဖတ္ျပီး ညီ ေတာင္ဘာကို ေရးရမယ္ မသိေတာ႔ဘူးအစ္ကိုေရ..
ReplyDeleteညီက စာေရးတာ ၀ါသနာပါလို႔ပါ..အစ္ကို ေျပာမွ ညီလည္း သံုးသပ္မိလို႔ပါ..
Personl ေတြ ေရးထားရင္ ဖတ္သူလဲ ဘယ္အက်ဳိိးမရွိ၊စိတ္၀င္စားမႈလည္း နည္းမယ္ေပါ႔..
ကိုယ္တတ္ထားတာကလည္း ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မဟုတ္ေသးေတာ႔ ဘာကို ေရးရမယ္ မသိေတာ႔ပါဘူး အစ္ကိုရာ..
အစ္ကို႔ ရဲ႔ Blog ကို ဖတ္ရတာ မသိေသးတာေတြ အမ်ားၾကီးသိရပါတယ္..ေက်းဇူးလည္းတင္ပါတယ္..ေလးလည္းေလးစားပါတယ္..
အစ္ကို႔ ရဲ႔ အၾကံ ေပးမႈကို ေစာင္ံေနမယ္ေနာ္..အစ္ကို ေအာင္ျမင္ပါေစဗ်ာ..
ko chan mya soe yaee... khu 1st lar lal phyit tar par ...mm font ma paw lo bann type nae. pal comment yay pay lite tot tal... comment yay pay chin loon arr kyi lo. :P blog lote htar tar lay tot shi tal but.. font akhat a khae kana kana phyit nay tal eot lote tot lal ma ya thay bu book or link kgkg lay tway shi yin pay par lar minnkyansis@gmail.com pls reply
ReplyDeleteOne of my firends from Yangon passed me this website. This is the first time I read Burmese after leaving home for six months. I like the idea of sharig. What you have posted is really intersting. I enjoy reading it a lot. Thank you. I wish I can write in Burmese too but I can't dowload the font. Any idea??
ReplyDeleteyou need to use zawgyi font to see and type burmese font :) you can download from www.planet.com.mm or other web sites
ReplyDeleteအားေပးပါတယ္ဗ်ာ က်ေနာ္ ေနာက္ပိုငး္အျမဲလုိလုိ ေရာက္လာေတ့မဲ့ ဆိုက္ကေလးပါဘဲ
ReplyDeleteက်ေနာ္ အျမဲလိုလို ေရာက္လာမဲ့ဆိုဒ္ကေလးပါဘဲ က်ေနာ့္အတြက္ ပညာေတြ အမ်ားၾကီးရသြားပါတယ္။။။ အားေပးလ်က္ပါ
ReplyDeleteဖိုးခ်မ္း သူငယ္ခ်င္း
ReplyDeleteငါ ပြင့္ျဖိဳး ပါ
၉၉စေန ထဲမွာေတြ့တာနဲ့ မင္းလို့ထင္တာနဲ့ ဝင္ျကည့္တာ
မင္း email ေပးႏီး
ပြင့္ၿဖိဳး သူငယ္ခ်င္း
ReplyDeleteျပန္ေတြရတာ ဝမ္းသာတယ္ကြာ။
ငါ့ေမးလ္က chanmyasoe@gmail.com