စက္ဘီစီးခဲ့ စက္ဘီးစီးဆဲ စက္ဘီးဆက္စီးဦးမဲ့ၿမိဳ႕ - ဆူးငွက္

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မႏၲေလးႏွင့္ စက္ဘီး ခြဲျခားမရတဲ့ေၾကာင္းကို ဆရာဆူးငွက္ရဲ႕ ေဆာင္းပါေလးႏွင့္တကြ တင္ျပလုိက္ပါတယ္။ စက္ဘီးႏွင့္ပက္သက္တဲ့ စိတ္၀င္စားစရာေလးေတြကို ခံစားႏုိင္မယ္လုိ႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။

ဒီပို႔စ္အတြက္ ေရႊျမတ္ (Fido) ကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ကဲ ... ခံစားၾကည့္ၾကပါဦး ...

လွည္းေနာက္ၿမီးထက္၊
ေျခတြဲေလာင္းေလးယွက္ၿပီး
သံသာသီေတာ့ေပ ...
ေတာင္ေျခမေ၀းတေ၀း ...
ေဖြးေဖြးတည္ေန၊ ေစတီ
ေက်ာင္းကန္ ျပာသာဒ္မ်ားနဲ႔
ဘုရားဇရပ္တို႔ ေပ်ာ္စရာေပ
အပါးကပ္လို႔ ေမွ်ာ္တာေတြ
အလားနတ္တို႔ေျပ ..၊
အိုေအာင္မင္းေအာင္
ေပါင္းၾကလို႔ေလ ...၊
တူစံုေမာင္မယ္၊
ေတာင္းဆုကိုေခြၽ ...၊
မန္းေတာင္ရိပ္ကို ခိုသူ
ပ်ဳိျဖဴႏွမေတြ ....

၁၉၃၀ ၀န္းက်င္ ယခုလိုတစ္၀ါတြင္း၌ မႏၲေလးသူေလးေတြ လွည္းယာဥ္ေက်ာ့စီးၿပီး မႏၲေလး ေတာင္သို႔ ဘုရားဖူးလည္သည့္ ျမင္ကြင္းကို ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းက "တစ္၀ါတြင္း" သီခ်င္းတြင္ ေရးဖြဲ႕ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က မႏၲေလးသူေလးမ်ားက အခါႀကီးရက္ႀကီးေရာက္လွ်င္ျဖင့္ အခ်င္းခ်င္းစု႐ံုးကာအႀကီးအကဲ၊ မိဘမ်ားကိုခြင့္ပန္ၿပီး တန္ခိုးႀကီးဘုရားမ်ားသို႔ တေပ်ာ္တပါးသြားေရာက္ၾကေပလိမ့္မည္။ သက်သီဟ၊ အိမ္ေတာ္ရာ၊ ခ်မ္းသာႀကီး၊ ခ်မ္းသာရ၊ ရွင္ပင္ပက္လက္၊ ေရႊက်ီးျမင္၊ ရတနာမဥၨဴ၊ ဆုေတာင္းျပည့္၊ ဆုေတာင္းရ ... စသည္ျဖင့္ ရွိမွာေပါ့ ...။

ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းေခတ္က မႏၲေလးသူေတြ မႏၲေလးေတာင္သို႔ ဘုရားဖူးသြားၾကေတာ့ လွည္းေနာက္ၿမီးမွာ ေျခတြဲေလာင္းေလးယွက္ၿပီး သီခ်င္းသံၿပိဳင္သီၾကသတဲ့ ...။ သူတို႔ စီးလာၾကေသာ လွည္းယဥ္တန္းက က်ဳံးနံေဘးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ျခဴသံေလးေတြ တလြင္လြင္ႏွင့္မို႔ နား၀င္ေအးလွသတဲ့ ...။

ထိုေခတ္ထိုအခ်ိန္က မႏၲေလးတြင္ ဘိုင္စကယ္ဟုေခၚသည့္ စက္ဘီးေတြ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ သံုးစြဲေနေလာက္ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ထိုစက္ဘီးမ်ားကို ေယာက္်ားဘသား က်ားက်ားလ်ားလ်ားႀကီးေတြကပဲ စီးၾကမည္။ တကယ္ေတာ့ ေအဒီ ၁၇၉၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ျပင္သစ္၌ သစ္သားတန္းကိုဘီးႏွစ္ဘီးတပ္ၿပီး ေျခႏွင့္ကန္သြားေသာ စက္ဘီးေလာင္းေလးေပၚၿပီးေနာက္ ေနာင္ႏွစ္ ၅၀ နီးပါးအၾကာေအဒီ ၁၈၃၉ ေရာက္မွ ေျခေထာက္ႏွင့္ နင္းသြားရေသာ စက္ဘီးကိုစေကာ့လူမ်ဳိးတစ္ေယာက္က တီထြင္ခ်ိန္တြင္ ျမန္မာကလည္း ေၾကးသြန္းသံသြန္းအတတ္ေတြ ကြၽမ္းက်င္ႏုိင္နင္းေနပါၿပီ။ ၁၈၆၆ ခုႏွစ္၌ ျပင္သစ္ျပည္တြင္ပဲနိဖာသင္ (ေရွ႕ဘီးကေနာက္ဘီးထက္ ေလးဆႀကီးေသာ) စက္ဘီးေတြ လမ္းေပၚတြင္က်ယ္စြာ စီးေနခ်ိန္၌ ရတနာပံု မႏၲေလးၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွ အိမ္ေရွ႕စံကေနာင္မင္းသားက ျပင္သစ္၊ အီတလီႏုိင္ငံမ်ားသို႔ ျမန္မာလူငယ္ေတြကို ပညာေတာ္သင္ေစလႊတ္ကာ ကိုယ္ပိုင္လက္နက္စက္႐ံုကအစ အျခားလူသံုးကုန္ စက္႐ံုမ်ားအထိ တည္ေထာင္ႏုိင္ရန္ ၾကံရြယ္ေနေပၿပီ။

ကေနာင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီး ေစာစီးစြာနတ္ရြာစံခဲ့ေပလို႔ ...။ သို႔မဟုတ္က ၁၈၈၅ ခုႏွစ္တြင္ ယခုေခတ္ စက္ဘီးပံုစံကို အဂၤလန္၌ စီးပြားျဖစ္ စတင္ေရာင္းခ်ေနေသာအခါ ရတနာပံုမႏၲေလးမွာလည္း စက္ဘီးစက္႐ံုေရာက္မလာေပဘူးဟု မည္သူေျပာအ့ံနည္း ...။ ထားပါေတာ့ ...။ စစ္ႀကီးမတုိင္မီ မႏၲေလးတြင္ အဂၤလန္ စက္ဘီးေတြ အသံုးျပဳလာတာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ မ်က္ႏွာဖံုးနာမည္ေက်ာ္ အႏုပညာရွင္ ရြာစားႀကီး စိန္ေဗဒါက သူ႔ဆင္တိုစက္ဘီးအသစ္ႀကီးႏွင့္ မက္မက္ေမာေမာ ဓာတ္ပံုအ႐ုိက္ခံခဲ့သည္။ အဂၤလိပ္ေခတ္မွာ ေခတ္ဆန္သည့္ျမန္မာမိန္းမပ်ဳိေလးကလည္း ဆံထံုးထံုးကာ ရွန္ဟဲညြန္႔ပိုးထည္ လက္ရွည္အက်ႌဖားဖားႏွင့္ဇင္းမယ္လံုခ်ည္၀တ္ၿပီး မိန္းမစီးစက္ဘီးေပၚတက္ထုိင္၍ စတုိင္ထုတ္ေနၿပီ။ ျမန္မာမိန္းမပ်ဳိေလးစီးေနေသာ စက္ဘီးက မိန္းမစီးစက္ဘီးပံုခ်ဳိးထားသည္။ သည္ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးမ်ားအတြက္လည္း စက္ဘီးေတြ ၀င္ေနၿပီေပါ့။ သို႔ေသာ္ က်ယ္္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ေတာ့စီးၾကဟန္ မတူေသး ...။ ေယာက္်ားစီးစက္ဘီးကိုေတာ့ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္စီးၾကေရာေပါ့။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မႏၲေလး ၁၃၀၀ ျပည့္ (၁၉၃၉) အေရးေတာ္ပံုတြင္ ၂၆ ဘီလမ္းေပၚ၌ စက္ဘီးေတြ အတံုးအ႐ုန္းလဲေနသည့္ ဓာတ္ပံုမွတ္တမ္းမ်ားလည္းရွိသည္။ ထို႔ျပင္ အေရးေတာ္ပံုတြင္ က်ဆံုးသည့္ အာဇာနည္မ်ားစ်ာပန ပို႔ေဆာင္ပြဲ၌ မႏၲေလးတြင္ ထိုအခ်ိန္က စတင္သံုးစြဲေနေသာ ဆိုက္ကားမ်ားကလည္း အုပ္ႏွင့္သင္းႏွင့္ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ၾကသည့္ မွတ္တမ္းဓာတ္ပံုမ်ားလည္း ရွိသည္။

တကယ္ေတာ့ ထိုစဥ္ကာလကတည္းက မႏၲေလးတြင္ စက္ဘီးမ်ားတြင္က်ယ္စြာ သံုးေနၾကသည္။ မႏၲေလးတြင္ ဓာတ္ရထားမ်ား၊ ျမင္းရထားမ်ားစသည္ျဖင့္ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးတြင္ အရွိန္ရေနၿပီး၊ ၀ံသာႏုစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ ဆုိက္ကားမ်ားလည္း ၀င္းႀကိဳ၀င္းၾကား၊ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားမက်န္ ၀င္ထြက္သယ္ပို႔ေနၾကေသာ္လည္း စက္ဘီးက မႏၲေလးအတုိင္းအတာႏွင့္ အလြန္တာသြား အရာေရာက္လွ၏။ မႏၲေလးတြင္ စက္ဘီးႏွင့္ပတ္သက္၍ ေျပာစမွတ္တစ္ခုလည္းရွိသည္။ မႏၲေလးတြင္ စက္မႈလက္မႈ အထက္တန္းေက်ာင္းေနရာေျမ၊ ယခု အမွတ္ ၁၄ အထက္တန္းေက်ာင္း၀င္းေနရာ ေျမ၊ မႏၲေလးေဆး႐ံုႀကီး ေျမာက္ဘက္သံုးဆယ္၀င္းေျမ၊ ၈၁ လမ္းႏွင့္လမ္း ၃၂ လမ္းေထာင့္ တရားဇရပ္ႀကီး၊ မႏၲေလး ဘိုးဘြားရိပ္သာ၊ မႏၲေလး၏ ပထမဆံုးမီးသၿဂဳႋဟ္စက္စသည္ျဖင့္ အမ်ားျပည္သူအတြက္ လွဴဒါန္းထားေသာ ကုသိုလ္အစုစုအျပင္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ေပၚတြင္ ၀င္းေျမ၊တိုက္တာအိမ္ျခံ စသည္ျဖင့္ မ်ားစြာ ပိုင္ဆုိင္ခဲ့ေသာ ထိုေျမ၊ ထိုယာ၊ ထို၀င္း၊ ထိုအိမ္မ်ားကို အမ်ားအတြက္ ရြက္ပုန္းသီးလွဴဒါန္းခဲ့ေသာ ဦးေက်ာ္လွသည္ သူစတီးဘရားသား၌ ႐ံုးအုပ္စာေရးႀကီး၀င္လုပ္ေသာအခါ ႐ံုးရွိရာ ေဂါ၀ိန္ဆိပ္သို႔ ေျမာက္ဘံုဘိုင္တန္းရွိေနအိမ္မွ အသြားအျပန္ကိုရာေလးစက္ဘီး ျဖင့္သြားသတဲ့။ သူပုိင္ရာေလး စက္ဘီးက ကာကီစထူထူျဖင့္ စက္ဘီးကုန္းကိုဖံုးအုပ္သည္။ ေဘာင္မ်ားကိုလည္းကာကီစႏွင့္ ပတ္ခ်ဳပ္ထား၏။ စက္ဘီးကိုရပ္လိုလွ်င္ ဘရိတ္အုပ္ၿပီးမရပ္ ...။ ဘရိတ္ပြန္းမွာစိုး၍ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းအရွိန္ေလွ်ာ့ၿပီးစီးကာ ရပ္လိုေသာေနရာေရာက္မွ ခုန္ဆင္းသည္။ အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္ စက္ဘီးကို ဖုန္သုတ္ေလေလွ်ာ့ၿပီး တန္းမွာဆြဲထားသည္။ ေနာက္ရက္ ႐ံုးသြားမွ တန္းကခ်၊ ေလထိုးစီးသတဲ့ ...။ စက္ဘီးကို ဤမွ်ညႇာတာ...၊ ဤမွ်ယုယၿပီး ႐ိုေသစြာ ကိုင္တြယ္ပံုကို မႏၲေလးေရွးလူႀကီးေတြ ေျပာစမွတ္ျပဳသည္။

စစ္ႀကီးမတုိင္မီအထိေတာ့ မႏၲေလးမွာ မႏၲေလးသူေတြ စက္ဘီးကိုတြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ စီးၾကပံုမေပၚေသး ...။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀ါတြင္း၀ါကြၽတ္ဘုရားေက်ာင္းကန္ကို မႏၲေလးသူေတြစုၿပီး လွည္းယာဥ္စီးကာဘုရားဖူးထြက္ၾကပံုကို ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းက ေရးသားစပ္ဆိုခဲ့သည္။

"လက္ပံပြင့္ေတြ ..
ေလအတုိက္ ေၾကြလိုက္တဲ့အခါ
တ၀ဲ၀ဲ ၀ဲကာေလယာဥ္ပမာ ...
ေၾသာ္ ... ခ်စ္စရာ ခ်စ္စရာ
ျမင္ရပါေလဦးေတာ့မည္၊
႐ိုးတံေတြက်ဲ
ေနပူထဲ ... မွာ
ေရႊညာသူပ်ိဳျဖဴေခ်ာေတြ
စက္ဘီးေလးေတြစီးကာကိုယ္စီ
စက္ဘီးေလးေတြစီးကာကိုယ္စီ"

ေနာက္ေတာ့ မႏၲေလးက စက္ဘီးၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး ျဖစ္သြားသည္။ အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးမ်ားအေနႏွင့္ စက္ဘီးႏွင့္က ပိုမိုခရီးေရာက္ဣေႁႏၵရလာသည္။ ေရွးက မႏၲေလးတြင္ မိန္းကေလးမ်ားအေနႏွင္ ့အရြယ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ဆုိင္ရာဆုိင္ရာ နီးစပ္သူမ်ားထံ ေစ်းသင္အပ္ၾကသည္က မ်ားသည္။ ေစ်းသည္အမ်ားစုက ေစ်းခ်ဳိေတာ္ႀကီးမွာမို႔ ကိုယ့္အိမ္မွေစ်းခ်ဳိခရီးကို စက္ဘီးႏွင့္သြားၾကသည္။ အလားတူ ေက်ာင္းသြား၊ ႐ံုးသြား၊ အလုပ္သြား ကိစၥအတြက္လည္း စက္ဘီးမ်ားကို တြင္တြင္စီးၾကသည္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ျပဖြဲ႕စည္းမႈက ဆင္ေျခဖံုးမွသည္ ေစ်း၊ ေက်ာင္း၊ ႐ံုး၊ အလုပ္႐ံု၊ ေဆးလိပ္ခံု စေသာေနရာမ်ားက အေ၀းဆံုး သံုးမိုင္၊ ေလးမိုင္သာသာမို႔ စက္ဘီးက အရာေရာက္သည္။ အိမ္ေထာင္စုတစ္စုတြင္ စက္ဘီးတစ္စီးကမျဖစ္မေနလိုအပ္ေသာ ၿမိဳ႕လည္းျဖစ္၏။ ပ်မ္းမွ်အားျဖင့္ လူဦးေရဆယ္ဦးလွ်င္စက္ဘီးတစ္စီး အနည္းဆံုး ရွိရေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မႏၲေလးသူမ်ား တြင္က်ယ္စြာ စက္ဘီးစီးေနၾကၿပီျဖစ္သည့္ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္ မႏၲေလးႏွစ္ ၁၀၀ ျပည့္ႏွစ္က လူဦးေရႏွစ္သိန္းခြဲတြင္ စက္ဘီးစီးေရ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ရွိႏိုင္သည္။ သည္အခ်ဳိးအစားက ေျပာင္းလဲသြားႏုိင္ပါၿပီလား ...။ ဒါကေတာ့ တပ္အပ္ေသခ်ာေျပာႏုိင္သည္။ ထိုအခ်ိန္ကလူဦးေရႏွစ္သိန္းခြဲတြင္ အိမ္ေျခ ၃၅၀၀၀ ရွိသည္ဆိုေတာ့ ႏွစ္အိမ္လွ်င္စက္ဘီးတစ္စီးပဲ အနည္းဆံုးထား ... စက္ဘီးစီးေရ ၁၇၀၀၀ေက်ာ္ ၁၈၀၀၀ နီးပါးေတာ့ရွိသည္။ မႏၲေလးကား စစ္ႀကီးၿပီး ေနာက္ပိုင္း စက္ဘီးႏွင့္ အေတာ္ယဥ္ပါးကာ သံုးစြဲမႈပမာဏ တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ ပိုမိုႀကီးထြားလာခဲ့သည္။ စက္ဘီးတစ္စီးေပၚေရွ႕ေဘာင္တန္း၌တစ္ေယာက္တင္၊ ေနာက္ကယ္ရီယာေပၚကေလး ေပြ႕ခ်ီထားေသာ မိခင္တစ္ဦးကို တင္ေဆာင္ကာေလး ေယာက္စီးနင္းသြားတာလည္းမဆန္းေတာ့ ...။ ထို႔အတူ စက္ဘီးကို ထီးေဆာင္း၍လည္း ကြၽမ္းက်င္စြာစီးနင္းသည္။ ေခါက္ထီးေပၚေသာေခတ္၌ မႏၲေလးသူက ေက်ာ့ေက်ာ့ရွင္းရွင္းစက္ဘီးစီးမပ်က္ႏွင့္ ေခါက္ထီးဖြင့္၊ ေခါက္ထီးပိတ္ခဲ့သည္။ စက္ဘီးေပၚတက္သည္ႏွင့္ လက္တစ္ဖက္က စက္ဘီးလက္ကိုင္ကိုကိုင္ကာ လက္တစ္ဖက္က ထဘီနားစကို ထိန္းသိမ္းၿပီးမွစက္ဘီးေပၚကြၽမ္းက်င္စြာ တက္ႏုိင္သည္။ စက္ဘီးေပၚေရာက္ေတာ့ လက္ကိုင္ႏွစ္ဖက္ကို လက္ဖေနာင့္ႏွင့္ဖိၿပီး လက္ေမာင္းကို ဆန္႔တန္းကာခါးကို ဆန္႔ဆန္႔ကေလးႏွင့္ ဒူးကိုေစ့ကာလွပေသာ ကိုယ္ဟန္ေနထားႏွင့္နင္းႏုိင္သည္။

"ဘီးကေလးကိုစီး ...
အခ်စ္ကေလးကိုတင္ၿပီး
ကိုယ္သြားရတာေလ...
အင္မတန္ေပ်ာ္ ...
စၾက၀ဠာအဆံုးထိနင္းရမလား..."

မႏၲေလးမွာ ဆရာ စိုင္းခမ္းလိတ္ လည္းစက္ဘီးစီးခဲ့သည္။ အဆိုေတာ္ စိုင္းထီးဆုိင္လည္း စက္ဘီးစီးခဲ့သည္။ အဆုိေတာ္ ေဂ်ေမာင္ေမာင္လည္း စက္ဘီးစီးခဲ့သည္။ ထို႔အတူ ...ထို႔အတူ... မႏၲေလးသူတိုင္းလိုလိုက စက္ဘီးစီးရင္းလိုရာခရီးကိုေက်ာ့ေက်ာ့ ေမာ့ေမာ့သြားႏုိင္သည္။ မႏၲေလးတကၠသိုလ္၀င္းႀကီးထဲက ပင္မေဆာင္ႀကီး ေလွကားအေျခမွာ စက္ဘီးေတြစီရပ္ထားပံုက အင္စေတာေလးရွင္း ျပကြက္တစ္ခုပမာ အႏုပညာေျမာက္ေနသည္။ သစၥာေဆာင္ေရွ႕မွာလည္း စက္ဘီး၊ ေရႊမန္းေဆာင္ေရွ႕မွာလည္းစက္ဘီး၊ ျမတမာေဆာင္ေရွ႕မွာလည္း စက္ဘီး ...၊ အုတ္ခံုႀကီးသာ က်န္ေတာ့ေသာအတုမရွိေက်ာင္းႀကီး၏ မကန္း႐ုပ္ေလွကားေျခမွာေယာက္်ားစီး စက္ဘီးတစ္စီးႏွင့္ မိန္းမစီးစက္ဘီးတစ္စီး ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ေနသည္။ ၀င္းလိုက္႐ံုေျမာက္ဘက္ ေဒၚေသာင္းေသာင္းစက္ဘီးအပ္ဆုိင္မွာ ေသာၾကာေန႔ဆို စက္ဘီးလက္မွတ္ကုန္ေနတတ္သည္။ ၀ါဆိုလ ဇြန္ပန္းပြင့္ရာသီတြင္ မ်က္ပါးရပ္ျမသီတာဇာတ္႐ံု၌ ႐ံုခါေခါင္းေလာင္းမထိုးမီ မီးသတ္ရန္ပံုေငြ စက္ဘီးစတင္းမွာ ေနရာျပည့္သြားသည္။ တကၠသိုလ္ႏွင့္ နန္းတြင္း လူငယ္ေဘာလံုးပြဲအၿပီး ဗထူးကြင္းမွသည္ မစိုးရိမ္မီးပြိဳင့္အထိ စက္ဘီးအုပ္ႀကီးက မျပတ္ေတာ့။ သီတင္းကြၽတ္လဆန္း ၁၀ ရက္ေန႔ည လမ္းလယ္ဘုရားပြဲမွာလည္း ၈၂လမ္းေပၚ စက္ဘီးမ်ားကပြဲေစ်းတန္း ေလွ်ာက္ေနၾက၏။ မၾကာမီ စက္ဘီးအားလံုးအၿငိမ့္စင္ေဘး၊ အၿငိမ့္စင္ေနာက္ေရာက္သြားၾက၏။ ထိုုစဥ္က ၂၅.၆၄ စတုရန္းမိုင္ ဧရိယာအက်ယ္အ၀န္းရွိမႏၲေလးၿမိဳ႕ အတြင္းမွ စက္ဘီးမ်ားကား အခု ထိုအင္အားထက္မယုတ္မေလ်ာ့ဘဲ ပို၍ပင္တိုးကာ ၄၅ စတုရန္းမိုင္ရွိ မဟာမႏၲေလးဧရိယာအတြင္း ဆင္ေျခဖံုးအမ်ားစုစီ ဗဟိုခြာအားပံုစံျဖင့္ က်ဲျပန္႔သြားေတာ့သည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔က စာရင္းဇယားမ်ားအရ မႏၲေလး ငါးၿမိဳ႕နယ္မွာ လူဦးေရ ၇၄၄၉၀၉ ဦးရွိသည္။ မႏၲေလးအနီး၀န္းက်င္ ပုသိမ္ႀကီးႏွင့္ အမရပူရ ႏွစ္ၿမိဳ႕နယ္မွာ လူဦးေရ ၃၁၉၉၆၄ ဦးရွိသည္။ ထားပါေတာ့ ...။ မႏၲေလး ငါးၿမိဳ႕နယ္လူဦးေရပဲ။ ထိုလူဦးေရမွာ ပ်မ္းမွ် ငါးေယာက္လွ်င္ စက္ဘီးတစ္စီးရွိတယ္ဆိုပါစို႔ ...။ (တကယ္လည္းရွိသည္။) စက္ဘီး စီးေရေပါင္း ၁၄၈၉၈၂ စီးရွိမည္။ ထိုအေရအတြက္ထဲမွ မႏၲေလးသူေတြ တစ္၀က္ေက်ာ္က စက္ဘီးစီးေနၾကတာေသခ်ာသည္။ ဒါဆိုရင္ မႏၲေလးသူေတြက အနည္းဆံုး ၇၄၄၉၁ စီးေသာ စက္ဘီးမ်ားစီးေနဆဲျဖစ္၏။ မႏၲေလးအနီးအနား ပုသိမ္ႀကီးႏွင့္ အမရပူရၿမိဳ႕နယ္မ်ားက လာေရာက္ၾကသူေတြႏွင့္ဆိုလွ်င္ အနည္းဆံုး အစီးေရ ရွစ္ေသာင္းေက်ာ္ေသာ စက္ဘီးေတြႏွင့္ မႏၲေလးသူေတြကိုယေန႔တုိင္ ျမင္ေတြ႕ေနရေပဦးမည္။

လြန္ခဲ့ေသာ သံုးႏွစ္၊ ေလးႏွစ္အတြင္း တ႐ုတ္ဆုိင္ကယ္ေတြ အစီးေရ သိန္းဂဏန္းမွ်၀င္လာေတာ့ မႏၲေလးသည္ ဆုိင္ကယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ဟုဆိုသူက ဆိုၾက၏။ ၁၀ သိန္းနီးပါးမွ် လူဦးေရတြင္ ဆုိင္ကယ္စီးေရ တစ္သိန္း၀င္လာေသာ္လည္း နဂိုရွိရင္းစြဲ သိန္းခ်ီရွိေနေသာစက္ဘီးေတြ ယုတ္ေလ်ာ့မသြား၊ ပို၍ပင္တိုးလာဦးမွာ ဧကန္မုခ်ျဖစ္သည္။

စက္ဘီးတုိင္းျပည္ဟု သမုတ္အပ္ေသာ တ႐ုတ္ျပည္မွာေတာ့ ဘီဂ်င္းၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးအပါအ၀င္ လာမည့္ႏွစ္မ်ားအတြင္း ေလာင္စာေခြၽတာမႈအရ စက္ဘီးစီးေရ သန္းခ်ီ၍ တိုးကာစီးၾကဦးမွာတဲ့။ ဒါျဖင့္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ဆိုတာေလးကမ်ား ...။