ဆရာ ဦးေအာင္းသင္း လူငယ္ေတြအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ေရးသားထားတဲ့ ရြက္ႏုေတြ ေဝေစခ်င္လို႔ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးကို မွ်ေဝလိုက္ပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးေလးတင္ထားေပးတဲ့ စာေပေလာက ကိုလည္း အထူးေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္။ ဆရာဦးေအာင္သင္းေရးသားတဲ့စာေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္၊ လူလတ္ပိုင္းေတြကို တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း အေထာက္အပံ့ေကာင္းျဖစ္တယ္ဆိုတာ ျငင္းဖြယ္ရာမရွိပါဘူး။ ခံစားၿပီး ဆင္ျခင္ၾကည့္ၾကပါစို႔။
ကၽြန္ေတာ္အသက္ ၈၃ ႏွစ္ထဲ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ရြက္ေဟာင္းႀကီး ဆိုပါစို႔။ ရြက္ေဟာင္းႀကီးဆိုေတာ့ ေၾကြရက္ကလည္း နီးလာၿပီေပါ့။ ရြက္ေဟာင္းေတြ ေၾကြရင္ ရြက္သစ္ေတြေဝမွ သင့္ပါလိမ့္မည္။ ရြက္ေဟာင္းေၾကြလ်က္ ရြက္သစ္မေဝလွ်င္ ထိုသစ္ပင္မွာ ေျခာက္သေယာင္းသြားရေပ လိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ လူ႔ေလာကတည္းဟူေသာ သစ္ပင္ႀကီးက ဘယ္ေတာ့မွ အေသခံ ေျခာက္သေယာင္း မသြားပါ။ ရြက္သစ္ေတြ တေဝေဝ ျဖစ္ေနတတ္ၿမဲ ျဖစ္ပါသည္။ ေလာင္းရိပ္မိေသာ၊ အပူေလာင္ေသာ ရြက္ႏုေတြသာလွ်င္ ႏုလ်က္ႏွင့္မေဝႏိုင္ဘဲ ေၾကြသြားရ တတ္ၿမဲ ျဖစ္သည္။ “ရြက္ႏုေၾကြ” ေပါ့။
ထိုကဲ့သို႔ ရြက္ႏုေၾကြမျဖစ္ဘဲ ရြက္ႏုေတြေဝေစခ်င္ေသာေၾကာင့္ မ်ိဳးဆက္သစ္ အတြက္ ခြန္အားသစ္ စာေပေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားပမ္းစား ေရးေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္စာေတြကို လူငယ္ ၁၀၀ လွ်င္ တစ္ေယာက္မွ်ပင္ ဖတ္မိပါေလစဟု ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ ေတြးမိတတ္သည္။ လူငယ္ ၁၀၀ မွာ တစ္ေယာက္ဆိုလွ်င္ တစ္ေထာင္မွာ ဆယ္ေယာက္၊ တစ္ေသာင္းမွာ တစ္ရာ၊ တစ္သိန္းမွာ တစ္ေထာင္၊ တစ္သန္းမွာ တစ္ေသာင္း၊ နည္းပါေရာလား။ စင္စစ္အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္စာကုိ ဖတ္မိသူူ လူငယ္မွာ တစ္ျပည္လံုးတြင္ ေလး ငါး ေျခာက္ေထာင္ ေလာက္သာ ရွိမည္ထင္ မိသည္။
ထိုသို႔ စဥ္းစားလိုက္ေသာအခါ ကေလာင္စိတ္အားငယ္မိသည္မွာ အမွန္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုဖတ္မိသမွ်ေသာ လူငယ္ေလးမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ထံ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းလွမ္းၿပီး စာေရးတတ္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အိမ္တိုင္ရာေရာက္လာၿပီး ေဆြးေႏြး ေမးျမန္းၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ရပ္ေ၀းေဒသမွ တကူးတက လာေရာက္ၾကၿပီး သူတို႔နယ္ေျမ လယ္ေျမထြက္ သီးႏွံ၊ ဆီ၊ ဆားေလးမ်ားပင္ ကန္ေတာ့တက္ၾကေသးသည္။ သည္လိုဆိုျပန္ေတာ့လည္း ကေလာင္အားတက္ မိျပန္သည္။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္စာကို ဖတ္ၿပီး အားတက္မိေၾကာင္းလည္း ေျပာျပတတ္ၾကသည္။ ေခတ္အလိုက္ သူတို႔ပင္ပန္းႀကီးစြာ ရုန္းကန္ရပံု၊ စိတ္ထင္တိုင္း မေပါက္ႏိုင္ၾကပံု တို႔ကိုလည္း ရင္ဖြင့္တတ္ ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေခတ္ႀကီးကို ေျပာင္းႏိုင္သူမဟုတ္၊ သူတုိ႔၏ စိတ္အားသတၱိ အစရွိသည္တို႔ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္လာေအာင္ အားေပးႏိုင္သူသာ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ သတိေပးမိသည္ကေတာ့အသက္အရြယ္- ဘဝ စသည္တို႔မွာ အခ်ိန္ျဖင့္ဖြဲ႕စည္းထားသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္ကို တန္ဖိုးထားမွ ဘဝကို တန္ဖိုးထားရာ ေရာက္ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္ကို အက်ိဳးမဲ့ ျဖဳန္းတီးျခင္းမွာ ဘဝကိုျဖဳန္းတီးျခင္းပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း စသည္တို႔ကိုသာ ေျပာျပမိပါသည္။ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာကို စူးစမ္း ေလ့လာေနျခင္းသည္ တစ္ေန႔ေသာအခါတြင္ အက်ိဳးေပးခြင့္ေပၚလာတတ္ၿမဲ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ေျပာျပေလ့ ရွိပါသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ပတ္ေလာက္က အညာေဒသက လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေပါက္လာပါသည္။ သူႏွင့္ စကားေျပာရင္းဆိုရင္းပင္ ဘြဲ႕ရၿပီးျဖစ္ပါလ်က္ ဓာတ္ပံုဆရာေယာင္ေယာင္၊ ကြန္ပ်ဴတာေယာင္ေယာင္ႏွင့္ပင္ အလုပ္ဟူ၍ မည္မည္ရရမရွိ၊ ေယာင္ေပေပ ျဖစ္ေနရေၾကာင္း ေျပာမိ ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အလိုက္သင့္စကားဆိုရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားႀကီး ဘဝက “ဉာဏ္ႀကီးရွင္ေျဖဆိုပြဲ” တစ္ခုတြင္ သြားေလသူ ဆရာေမာင္ထင္၏ အေျဖကို သတိရမိလာေသာ ေၾကာင့္ ေျပာလိုက္မိပါေသးသည္။
ထိုပြဲတြင္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္၏ ေမးခြန္းကို ဆရာႀကီး ေမာင္ထင္က ဖတ္ျပလိုက္ေတာ့ ေ၀ါခနဲ ပြဲက်သြားသည္။ ေမးခြန္းက “ဆရာခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘြဲ႕ရေက်ာင္းသားမ်ား ဘယ္ေတာ့ေလာက္ ဆီမွာ ဆိုက္ကားနင္းရမည္ ထင္ပါသလဲ” ဆိုကိုး။
ဆရာ ေမာင္ထင္က
“ခင္ဗ်ားတို႔ ဘဲြ႕ရေတြ မၾကာခင္ ဆိုက္ကားနင္းရေတာ့မယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ကိုလည္း ျမန္ျမန္ေရာက္ေစခ်င္လွပါၿပီ။ ခင္ဗ်ားတို႔က ပညာတတ္ေတြဆိုေတာ့ ဆိုက္ကား နင္ရင္လည္း သက္သာ လြယ္ကူေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုတာ ႀကံဆလာၾကလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ စီးရသူမွာလည္း လူသက္သာ၊ အခ်ိန္ကုန္သက္သာ ျဖစ္လာၾကလိမ့္မယ္။ အစစ ပိုေကာင္းလာေတာ့မွာေပါ့။ ခုတေလာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့မွာ ဆိုက္ကားစီးရတာ ခါးေအာင့္လြန္းလို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ေခတ္ကို ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေနရေတာ့တာ ပါပဲ”တဲ့။ ေက်ာင္းသားေတြဆိုတာ တအံုးအံုးပြဲက်ေနပါေတာ့သည္။ တကၠသိုလ္ပညာဆိုသည္မွာ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ဖို႔ သင္ေပးလိုက္သည္ျဖစ္ေစဦး၊ ပဓာန ဦးတည္ခ်က္မွာ စူးစမ္းႀကံဆ တီထြင္လုပ္ကိုင္ ႏိုင္ၾက ေစရန္ ျဖစ္သည္။ ဓာတ္ပံုဆရာျဖစ္လွ်င္လည္း စူးစမ္းႀကံဆေပါ့။ ထို႔ေနာက္ တီထြင္ေပါ့။ ဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက “ဆရာတို႔က ေခတ္ေကာင္းကို မီလိုက္တာကိုး”တဲ့။
သည္အခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မေနႏိုင္ေတာ့ၿပီ။
“ဘာကြယ့္၊ ေခတ္ေကာင္းဟုတ္လား၊ ေခတ္ပ်က္တာကို မင္ေတြ႕ဖူး ႀကံဳဖူးလား၊ ငါေျပာျပမယ္ ၊ ေသခ်ာနားေထာင္၊ ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီး ဆိုတာကို မင္းတို႔က သမိုင္းစာအုပ္ထဲမွာသာ ေတြ႕ဖူးတာ။ ငါတို႔က ကေလးစိတ္မေပ်ာက္တေပ်ာက္ ၊ လူပ်ိဳမေပါက္တေပါက္ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္အရြယ္မွာ ႀကံဳခဲ့ရတာ၊ ေခတ္ပ်က္တာမဟုတ္ဘူး။ ၿမိဳ႕ေတြ ရြာေတြပါ ပ်က္သြားရံုမက အသက္ကိုလုၿပီး ေျပးခဲ့လႊားခဲ့ရတာ။ ဂ်ပန္ ဝင္လာေတာ့ ဗံုးႀကဲ၊ စက္ေသနတ္ပစ္၊ အဂၤလိပ္ဝင္လာေတ့ာလည္း ဗံုးႀကဲ၊ စက္ေသနတ္ပစ္၊ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ မေနႏိုင္လို႔ ေတာႀကိအံုၾကားမွာ ေျပးလႊားေနခဲ့ရတာ။ ေလေၾကာင္းရန္ေအးလို႔ ၿမိဳ႕ထဲျပန္ဝင္လာလိုက္ေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ့္ရာကိုေတြ႕ဖို႔ မဆိုထားနဲ႔၊ အိမ္ေနရာ ေျမကြက္ကိုေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးျပာပံု ဟင္းလင္းႀကီး ဒိုးယိုေပါက္ လင္းေနေလေတာ့ ကိုယ္ေျမကြက္ကိုေတာင္ မနည္းႀကီးမွန္းၿပီး ရွာယူရတယ္။ ဗံုးက်င္းေပၚတည့္တည့္ ဗံုးက်လို႔ သၿဂႌဳလ္စရာ အေလာင္းေတာင္ မေတြ႕ရတာမ်ိဳးေတြ၊ မိသားစုဝင္ေတြ အကုန္နီးပါး ဗံုးစာမိသြားလို႔ ေၾကာင္တက္တက္ က်န္ေနရစ္သူေတြဟာ သာမန္အခ်ိန္ဆိုရင္ သြက္သြက္လည္ေအာင္ ရူးသြားႏိုင္တာေပါ့။ သူသူကိုယ္ကိုယ္ ဒီလိုပဲ ႀကံဳၾကရတာေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေျဖႏိုင္ ၾကလို႔သာ ေခတ္ပ်က္ျခင္းဒဏ္ကို ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး ခံႏိုင္ခဲ့ၾကတာပါ။ မင္းတို႔ အဲ့ဒါမိ်ဳးကို မႀကံဳခဲ့ဖူးပါဘူး။
“ကဲ ထားလိုက္ပါေတာ့ကြာ၊ ငါေျပာခ်င္တာက ဘယ္လို အခက္အခဲေတြကိုပဲ ႀကံဳရသည္ျဖစ္ေစ၊ လူငယ္ေတြဟာ အရြယ္ရွိခိုက္၊ ခြန္အားရွိခိုက္ ဘဝတိုးတက္မႈအတြက္ ႀကိဳးစားရုန္းကန္ေနရမွာဘဲ၊ မင္းတို႔ေခတ္က ငါတို႔လူငယ္ဘဝေခတ္ထက္ ပိုၿပီးကံေကာင္းပါတယ္။ စာအုပ္စာတမ္းေတြ အလြယ္တကူ ရတယ္။ အင္တာနက္တို႔ ဘာတို႔ကေနၿပီး ပညာဆည္းပူးမလား၊ ပညာေပး စီဒီေတြ ဝယ္ၾကည့္မလား၊ သင္တန္းေတြ တက္မလား၊ အားလံုးအလြယ္တကူ ရႏိုင္တာခ်ည္းပါပဲ၊ ငါတို႔ငယ္ဘဝနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ ဘယ္လို အသိပညာ၊ ဘယ္လို အတတ္ပညာမ်ိဳးကိုမဆို လြယ္လင့္တကူ ဆည္းပူးသင္ယူႏိုင္တယ္။ အဲ သင္ယူ ဆည္းပူးခ်င္တဲ့စိတ္ရွိရင္ ေပါ့။
“အဲဒီလို စိတ္မ်ိဳးမထက္သန္ရင္ေတာ့ျဖင့္ ဟိုဟာေၾကာင့္ ဒီဟာေၾကာင့္နဲ႔ ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္ဘဲ အခ်ိန္ကုန္ အရြယ္လြန္နဲ႔ ေအာက္တန္းက်သြားမွာပဲ၊ ေအာက္တန္းက်ဖို႔ဆိုတာမ်ိဳးက လက္သီးလက္ေမာင္း တန္းၿပီး ႀကံဳးဝါး ႀကိဳးပမ္းေနဖို႔ လိုတာမွမဟုတ္ဘဲ၊ ဒီလိုိုပဲ ေနရင္းထိုင္ရင္း အလိုလိုက်သြားတာပါပဲ၊ လူငယ္ အမ်ားစုဟာ ဒီလိုပဲ ျဖစ္သြားၾကမွာပဲ၊ ဘယ္ေခတ္မဆို ဒီလိုပါပဲ၊ ဒီေခတ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါ့အသက္ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီ၊ ကိုလိုနီေခတ္၊ ဂ်ပန္ေခတ္၊ အဂၤလိပ္ေခတ္၊ လြတ္လပ္ေရးေခတ္၊ ဖဆပလေခတ္ စသည္ အားျဖင့္ ေခတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႀကံဳခဲ့ရဖူးပါၿပီ၊ ေနာင္လည္း ေခတ္ေတြ ႀကံဳရဦးမွာပဲ၊ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ၊ ငါ တတ္ႏိုင္တာက ငါ့ကိုယ္ ငါပဲ ထိန္းရေက်ာင္းရတာပဲ။
“ခုလည္း ငါေတြ႕ေနရတာပဲ၊ ကြန္ပ်ဴတာေတြ၊ အင္တာနက္ေတြ သံုးႏို္င္ေနၾကတာပဲ၊ သို႔ေသာ္ ဘယ္ေနရာမွာ သံုးၾကသလဲ၊ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာအတြက္သံုးတဲ့၊ သံုးရေကာင္းမွန္း သတိရတဲ့ လူငယ္ေတြက ေခတ္ကိုရိုးမယ္ဖြဲ႕ေနဘူး။ မိမိကုိယ္ မိမိ မေမ့မေလ်ာ့ေသာ စိတ္နဲ႔ထိန္းေက်ာင္း ေမာင္းႏွင္ သြားၾကတာပဲ၊ ဒီေတာ့ ဘယ္လိုေခတ္ကိုပဲေရာက္သည္ျဖစ္ေစ သူတို႔က အၿမဲေရွ႕မွာ ေရာက္ေနၾက လိမ့္မယ္။
“ငါဟာ ကြန္ပ်ဴတာကို အေစာဆံုးကိုင္ခဲ့တဲ့ သူပါ။ ဒီတုန္းက “ဟာ့ဒစ္”ဆိုတာေတာင္ မေပၚေသး ဘူး။ အကၡရာစာလံုးေတြက မင္းတို႔ေခတ္လို မဟုတ္ဘူး၊ အစက္ အစက္ေလးေတြနဲ႔ ေပၚတာ။ ခုထက္ထိ ငါ့မွာ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းအျဖစ္ သိမ္းထား ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့ ငါ့မွာ ကြန္ပ်ဴတာ မကိုင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အရြယ္က စကားေျပာလာၿပီ၊ မင္းတို႔ရဲ႕ အင္တာနက္ေတြ၊ ဝက္ဘ္ဆိုက္ေတြ၊ ဘေလာ့ဂ္ ဆိုတာေတြကို အာရံုျဖတ္လိုက္ရၿပီ၊ ငံု႔လို႔ေတာင္ မၾကည့္မိေတာ့ဘူး။ ငါ့အရြယ္က အသစ္အသစ္ ဆည္းပူးခ်ိန္ မဟုတ္ ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ဆည္းပူးခဲ့သမွ်ကို အႏုလံု ပဋိလံုသံုးသပ္ၿပီး ေတြးမိသမွ်ေလးကို ေရးရမယ့္ အခ်ိန္ပဲလို႔ ဆည္းပူးမႈ အၿငိမ္းစားယူလိုက္ရၿပီ။
“မင္းတို႔ကို ငါက အားေပးရံုေလာက္ပဲ တတ္ႏိုင္ေတာ့တယ္။ မင္းတို႔ ပြဲထဲမွာ ငါမဝင္ႏိုင္ေတာ့ ဘူး။ ကြင္းေဘးက လက္ခုပ္တီးရံုပဲ တတ္ႏိုင္တယ္။ အဲ မင္းတို႔လူငယ္ေတြ အခ်င္းခ်င္းမွာ ပညာခ်င္းဖလွယ္ လို႔ လက္တြဲေခၚငင္ ေရွ႕ကိုတြင္တြင္ လွမ္းၾကဖို႔သာ တိုက္တြန္းခ်င္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒါမ်ိဳးဆိုတာ လူငယ္ထု တစ္ရပ္လံုး အူေသးအူမႊားမက်န္ ပါလာေအာင္ စည္းရံုးလို႔ ရစေကာင္းတဲ့ အလုပ္မဟုတ္ဘူး၊ ဘဝသတိ၊ အရြယ္ သတိ၊ အခ်ိန္ သတိရွိတဲ့ လူငယ္မ်ိဳးကိုသာ တိုက္တြန္းလို႔ ရတာ။ အဲဒီလို လူငယ္မ်ိဳးေတြဟာ ေခတ္ေတြ ဘယ္လိုေျပာင္း ေျပာင္း၊ အသက္ မေသေသးရင္ ေရွ႕တန္းမွာ ေရာက္ေနမွာပဲ၊ ေခတ္ေတြ အေျခအေနေတြကို လႊဲခ်မေနဘဲ ေတြ႕သမွ် ေခတ္၊ ႀကံဳသမွ်အေျခအေနမွာ အရြယ္ေလးရွိခိုက္ ႀကိဳးစားလိုက္ဟယ္ ဆိုတဲ့ သံႏၷိ႒ာန္ ခ်ၾကရမွာပဲ။
“ဟိုလိုလို ဒီလိုလို အခ်ိန္ျဖဳန္းေနရင္ေတာ့ ဘဝျပဳန္းသြားမွာ ေသခ်ာတာပဲ၊ ငါက လူငယ္ထု တစ္ရပ္လံုး ကယ္တင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ႀကိဳးစားလို႔လည္း ရႏိုင္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ သတိေပး ရံုသာ ေပးႏိုင္တာ။”
“ကဲ ထားလိုက္ပါေတာ့ကြယ္၊ မင္းက ငါတို႔ကို ေခတ္ေကာင္းႀကံဳခဲ့တယ္လို႔ ဆိုလိုက္တာေၾကာင့္ ေလွ်ာက္ေျပာေနမိတာပါ။ အဲဒါ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေပါ့ကြယ္”
ကၽြန္ေတာ္က ထိုကဲ့သို႔ေသာ ေလရွည္ႀကီးႏွင့္ ရွင္းျပလိုက္ေသာအခါ ထိုလူငယ္က
“ဆရာ ေျပာတာလည္း ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ေနတာပါပဲ၊ တခ်ိဳ႕လူေတြက ေခတ္ကိုယိုးမယ္ဖြဲ႕၊ ဟိုလိုလို ဒီလိုလုိနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနသလို ျဖစ္ေနတာပဲ၊ အင္တာနက္ဆိုတာေတြ ဘာေတြကိုသံုးႏိုင္ျပန္ေတာ့ လည္း “ခ်က္တင္း” စကားစျမည္ေျပာၾက၊ ဘာဘာညာညာကို အဟုတ္ႀကီးလုပ္ၿပီးေနတာနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေန ၾကတာပဲ”
“ေအး အဲဒါက စားေရးေသာက္ေရး မပူရတဲ့လူငယ္ေတြကြယ့္၊ အရြယ္ေရာက္လို႔ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္ရွာမစားရင္ ငတ္ေသမယ့္ဘဝမ်ိဳးကို ကုိယ္ရွာမစားရင္ ငတ္ေသမယ့္ ဘဝမ်ိဳးကို ႀကံဳေနတဲ့လူငယ္ ေတြကေတာ့ လက္ေတြ႕ဘဝထဲ ပစ္ခ်တာခံလိုက္ရသလို ရုန္းရ ကန္ရ ေတာ့တာပဲ၊ အဲဒီလိုဘဝမွာ တက္လာ ေတာ့တာပဲ၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ပ်က္ သြားတတ္ျပန္တာပဲ၊ တက္လူ နဲ႔ ပ်က္လူ ဆိုပါေတာ့ ကြယ္၊ တက္လူကို ငါက ဘာမွ သတိေပးေနဖို႔ မလိုဘူး၊ သူ႔ဘာသာသူ တက္သြားမွာပဲ၊ ပ်က္လူကိုလည္း ငါက မကယ္ႏိုင္ဘူး၊ အဲေယာင္ေပေပ လူငယ္ေလးေတြကိုသာ ငါတတ္စြမ္းသမွ် သတိရေအာင္ အားေပး ႏိႈးေဆာ္မႈ ျပဳႏိုင္တာကိုးကြယ့္၊ တစ္ေယာက္ရလည္း အျမတ္၊ ႏွစ္ေယာက္ရလည္း အျမတ္လို႔ သေဘာထား ရတာ၊ အဲ ငါ့မွာ ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခု အသစ္ရွိေနတာက တက္လူခ်င္း စည္းလံုးၿပီးေမတၱာနဲ႔ အသိပညာ အတတ္ပညာနဲ႔ စည္းစည္းလံုးလံုး ျဖစ္ၾကေစခ်င္တာပါပဲ။ မင္းတို႔ရြက္ႏုေတြ အခ်င္းခ်င္းေပးၾက ေဝၾကဖို႔ ဆိုပါစို႔”
ကၽြန္ေတာ္က ထိုစကားမ်ားကို ေျပာလိုက္ေသာအခါ ထိုလူငယ္လည္း ငိုင္ၿပီးေလးစားစြာ နားေထာင္သြားပါသည္။
သူကေတာ့ ဘာေတြကို ဘယ္လိုဆက္ေတြးေနမည္ မသိ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ျဖင့္ လူငယ္အခ်င္း ခ်င္း ပညာစည္းလံုးမႈ ျဖစ္လာေစခ်င္သည္။ ကိုယ္သိသမွ် တတ္သမွ်ကို အခ်င္းခ်င္း ေဝမွ်ဖြံ႕ၿဖိဳးၾက ေစခ်င္သည္။
ထိုအခိုက္တြင္ ရြက္ႏုေဝ မဂၢဇင္း အဖြဲ႕သားမ်ားက ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးေပါက္သမွ် က႑သစ္ တစ္ခုကို တီထြင္လုပ္ေဆာင္ေပးပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံလာေတာ့သည္။ ဤ“ရြက္ႏုေတြေ၀ေစခ်င္လို႔”ဟူေသာ
က႑သစ္ကိုေကာက္ကာငင္ကာပင္အဆိုျပဳလိုက္ပါသည္။သူတို႔ကလည္းစမ္းသပ္လိုဟန္ လက္ခံ ၾကပါသည္။ ပရိသတ္ကိုလည္း၀ိုင္းဝန္း ကူညီၾကပါရန္ေမတၱာရပ္ခံ လိုက္ရပါသည္။
ဤသည္မွာ ရင့္က်က္ၿပီးေသာ စာဖတ္ပရိတ္သတ္အား စကားဆိုခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေရွ႕ဆက္ၿပီး လူငယ္ပညာရွင္မ်ားအား စကားဆိုပါေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ေရးဟန္ ေလသံေျပာင္းသြား ပါလိမ့္မည္။
* ရြက္ႏု လူငယ္မ်ားသို႔ *
အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ငါ့အသက္ဟာ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ အသက္ရင့္တဲ့အားေလ်ာ္စြာ ေခတ္ အဆက္ဆက္ အေတြ႕အႀကံဳကိုလည္း ရခဲ့ၿပီ။ မင္းတို႔ထက္ စာေပ ဖတ္ရႈမွတ္သား ဗဟုသုတလည္း မ်ားခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ မင္းတို႔ေခတ္ကို ငါမလိုက္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ ငါ့မွာ ကြန္ပ်ဴတာ၊ လက္ပ္ေတာ့-ပရင္တာ အစံုရွိတယ္။ မကိုင္ ႏိုင္ မၾကည့္ႏို္င္ေတာ့ဘူး။ ငါ့ ေျမးေလး တစ္ေယာက္က ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္ ဘြဲ႕ရတဲ့အျပင္ ဘီလ္ဂိတ္ ေအာင္လက္မွတ္ေတြ ဘာဘာညာညာ ရခဲ့ၿပီးၿပီ။ သူေျပာတာေတြကိုေတာင္ ငါမလိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မင္းတို႔လည္း အသိပညာအရပ္ရပ္၊ အတတ္ပညာ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ဆည္းပူးေနၾကမွာပဲ။ အသီးသီးတိုးတက္ ေနၾကမွာပဲ၊ မင္းတို႔လို တက္လူခ်င္း ပညာေဝငွ အမွ်မေပးခ်င္ၾကဘူးလား။ ႏွီးေႏစွာ ဖလွယ္မႈ မလုပ္ခ်င္ၾက ဘူးလား။ လူငယ္အခ်င္းခ်င္း စည္းလံုးေမတၱာ သဒၶါတရားရွိၾကမယ္ဆိုရင္ ဒီ႑မွာ ပညာအမွ် ေဝငွေပးၾကေစခ်င္တယ္။
ငါလည္း ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳးဆိုသလို ဖြင့္ရတဲ့က႑ ျဖစ္တာမို႔ ကစမ္းကပါးပ်ိဳးခင္းခ်ရမွာပါ။ ေနာက္မွ မုဆိုးစိုင္သင္ျဖစ္ေကာင္းပါရဲ႕လို႔ ေအာက္ေမ့ရတာပဲ။
ဒီေတာ့ ေအာက္မွာေဖာ္ျပ အၾကမ္းေရး ထားတဲ့ မွတ္ေက်ာက္နဲ႔ မင္းရဲ႔ အတတ္ပညာ၊ အသိပညာကို ေရးပို႔ေပးေစခ်င္ ပါတယ္။
၁။ မင္းရဲ႕ စူးစမ္းမႈေၾကာင့္ ဘယ္လိုပညာကို တိုးတက္ေတြ႕ရွိထားသလဲ။
၂။ ဘယ္လို အက်ိဳးေက်းဇူူး ရရွိႏိုင္သလဲ။
၃။ မင္းကိုယ္တိုင္ ဘယ္လိုအသံုးခ်ေနသလဲ။
၄။ မင္းလိုလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ ဘာေတြ၊ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။
၅။ ရြက္ႏုေဝက တဆင့္ မင္းရဲ႕ အကူအညီအႀကံဉာဏ္ ေတာင္းခံရင္ ကူညီႏိုင္မလား။
အဲဒီအခ်က္ေတြကို အေျခခံစဥ္းစားၿပီး စာတစ္ပုဒ္ေလာက္ ေရးပို႔စမ္းကြာ။ စာမေရးဖူးတာ ေၾကာင့္ လက္မတြန္႔ပါနဲ႔။ စာတည္းအဖြဲ႕ ရွိတယ္။ သူတို႔က ကူညီႏိုင္တယ္။ သို႔မဟုတ္ တိုင္ပင္စရာ ပုဂိၢဳလ္ေတြ ရွိတယ္။
အင္တာနက္ေတြ၊ ကြန္ပ်ဴတာေတြစတဲ့ ပညာရပ္ႀကီးေတြမွ မဟုတ္ဘူး။ ယုတ္စြဆံုး သီးစံုပဲကုလားဟင္းအတြက္ အေကာင္းဆံုး မဆလာစီရင္နည္း ဆိုရင္ေတာင္ မင့္ေက်းဇူးေၾကာင့္ တစ္စံု တစ္ေယာက္မွာ စီးပြားေငြရွာ ျဖစ္ေကာင္းေလရာ၏ဆိုတဲ့ ေမတၱာထားလို႔ ပညာအမွ်ေဝလိုက္ပါ။
မင္းရဲ႕ အမည္နာမ အတိအက်ကို မေဖာ္ခ်င္ရင္လည္း ကေလာင္နာမည္နဲ႔ ေရးေပါ့။ သို႔ေသာ္ မဂၢဇင္းတိုက္ကိုေတာ့ လိပ္စာ၊ ဖုန္းနံပါတ္က စလို႔ တိက်မွန္ကန္စြာ ေပးထားရပါလိမ့္မယ္။ ဒါပါပဲ။
လူငယ္အခ်င္းခ်င္း ရိုင္းပင္းၾက။
ရြက္ႏုေဝေအာင္ စြမ္းေဆာင္ၾက။
ေအာင္သင္း
၁၀၊ ၁၂၊ ၂၀၀၉
ဆရာႀကီး ဦးေအာင္သင္း၏ ” ရြက္နုေတြ ေဝေစခ်င္လို႔” အစီအစဥ္သို႔
ပညာဖလွယ္ပြဲတြင္ ပါဝင္၍ ေဝမွ် - ရယူလိုသူမ်ား အေနႏွင့္၊ မိမိ အသိပညာ အတတ္ပညာ ႐ွာမွီးခဲ့ပံုအေၾကာင္း တင္ျပသည့္ ေဆာင္းပါး / စာတိုမ်ား ျဖစ္ေစ၊ သိ-တတ္ ပညာ ႐ွာေဖြမႈႏွင့္ စပ္လ်င္းသည့္ မိမိ၏ အခက္အခဲ သို႔မဟုတ္ မိမိသိလိုသည့္ အခ်က္မ်ား ကို တိတိက်က် ေဖၚျပေမးျမန္းသည့္ စာမ်ားျဖစ္ေစ ေရးသား ေပးပို႔ ႏိုင္ၾကပါသည္။
အယ္ဒီတာအဖြဲ႔ - ႐ြက္ႏုေဝမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁၇၃၊ ၃၃လမ္း (အထက္)၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ဖုန္း +951 374391
Comments
Post a Comment
Thanks for your comment.