ေခါင္းစဥ္မရွိပါ

ၿပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြေန႔ကစၿပီး Colindale ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေရာက္ေနခဲ့တာ ဒီေန႔မွပဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့တယ္။ ။ တနဂၤေႏြေန႔က အလုပ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ဘုန္းဘုန္းဆီေရာက္ေတာ့ အန္တီစုေမြးေန႔ က်င္းပမယ္လို႔ သိရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ လိုက္သြားၿပီး လုပ္အားေပးလိုက္တယ္။ အန္တီစုကိုခ်စ္သူမ်ား ႏွင့္ ေလးစားၾကသူမ်ား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တက္ေရာက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေန႔က သံရံုးမွာလည္း ခင္ေမာင္တိုးတို႔အဖြဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖတဲ့ပြဲ လုပ္ၾကပါတယ္။ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ ဘုန္းဘုန္းက အခမ္းအနားမွာ နေမာတသ သံုးႀကိမ္ရြတ္ဆိုၿပီး အန္တီစုအတြက္ ဆုေတာင္းေတြကိုေရွ႕ကေန တိုင္ေပးတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တစ္မ်ိဳးပဲဗ်ာ။ ၀မ္းနည္းသလိုလို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသလိုလိုေတာ့ ခံစားရတယ္။ ေနာက္ ... က်န္တဲ့ ဘာသာ၀င္မ်ားကလည္း သူတို႔ ဘာသာအလိုက္ အန္တီစုအတြက္ ဆုေတာင္းေပးၾကတယ္။ ဆုေတာင္းေပးတဲ့ စကားေတြဟာ ရင္ထဲမွာ အရမ္းထိတယ္။ အရိုးသားဆံုး ၀န္ခံရရင္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိၿပီး မ်က္ရည္ေတာင္ ၀ဲမိတယ္။ ၁၉ ႏွစ္လံုးလံုးဗ်ာ ... ။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ တီး၀ုိင္းနဲ႔အတူ အန္တီစုအတြက္ အမွတ္တရေတးမ်ား ဂုဏ္ျပဳေတးေတြကိုသီဆိုၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕သီခ်င္းေတြကို နားစဥ္မိတဲ့အခါ ၾကက္သီးထၿပီး စိတ္ေတြၾကြလာသလို စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္မိတယ္။ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲက ငွက္ကေလး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး နတ္သမီး စတဲ့သီခ်င္းေတြကို သီဆိုခဲ့ၾကတယ္။ ကိုပါစကဲ ဆိုတဲ့သူကလည္း သူ႔ကိုယ္တုိင္ေရးတဲ့ ေရဒီယို ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္နဲ႔လည္း ပရိသတ္ကို ေဖ်ာ္ေျဖခဲ့ပါတယ္။ ဟာသဥာဏ္ရႊင္လန္းၿပီး ထိထိမိမိရွိလွတဲ့ စကားလံုးေတြပဲေျပာတဲ့ ျပဇာတ္ေလးကလည္း ဒီပြဲမွာ အမွတ္တရျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။

ပြဲလာပရိသတ္မ်ားအတြက္လည္း ျမန္မာ အစားအစာေတြနဲ႔လည္း တည္ခင္းဧည့္ခံခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အဖြဲ႔လိုက္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆိုၿပီး အခမ္းအနားကို ရုပ္သိမ္းခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းေလးကလည္း ခံစားမွဳ ရွိလြန္းလွပါတယ္။ ပြဲၿပီးသြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မရမက လိုက္ရွာၿပီး ခဏခဏ နားေထာင္မိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕စာသားေတြက ရင္ထဲမွာ စြဲေနတယ္



ဒီကမၻာမွာ စစ္ စစ္ စစ္မျဖစ္ရာေျမ
တစ္ေနရာ ရွိ ရွိ ရွိရမယ္ေလ
နက္ရွိဳင္းတဲ့ေတာရဲ႕ ရင္ခြင္မွာေပ်ာ္ေန ... သဘာ၀ရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္ေတြ

ကၽြန္ေတာ္လည္း အခမ္းအနားၿပီး အားလံုးသိမ္းဆည္းၿပီးေတာ့မွပဲ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ေက်ာင္းကို ျပန္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ ... သံုးေလး ငါးရက္ေလာက္လည္း ဘုန္းဘုန္းေက်ာင္းမွာပဲေနေနခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုအတြက္ရည္စူးၿပီး ေက်ာင္းရဲ႕ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြကို အတတ္ႏုိင္ဆံုး လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ အခုတေလာ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္မွဳေတြ မ်ားေနတာလည္း ပါပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္မွာေနၿပီး စိတ္ေျဖေနတဲ့သေဘာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲလို အခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ေနေနရင္လည္း ပိုၿပီး ဆိုးမယ္ထင္လို႔ပါ။ စိတ္ကို အေလ့အက်င့္လုပ္ဖို႔ ရင့္က်က္ဖို႔ လိုေသးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ သံုးေလးရက္ ေနခဲ့စဥ္အတြင္း အစီအစဥ္ေလးတစ္ခု အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔အတြက္လည္း Oxford က အစ္ကို တစ္ေယာက္နဲ႔လည္း တုိင္ပင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ အသိဥာဏ္ အေတြ႔အႀကံဳ ဗဟုသုတေတြကိုလည္း ရခဲ့ပါတယ္။ ဘေလာ့ေတြကိုေတာ့ ၀င္ပဲဖတ္ျဖစ္တယ္။ Reply ေတာ့ ျပန္မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ဘေလာ့စာအုပ္အတြက္ ဒီဇိုင္းကိုလည္း အခုတစ္ရက္ႏွစ္ရက္မွပဲ လတ္စသတ္ရမယ္။ တစ္ခါတေလမွာ အီးေမးလ္ပို႔ဖို႔ အရမ္းပ်င္းတဲ့ ငါ ... ငါ့ကိုငါလည္း နားမလည္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ နားလည္ေပးတဲ့သူကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရေတာ့မယ္။ ငါ ... ။

------------------

သူမ်ားေတြ ေအာင္ျမင္တာ ခ်မ္းသာတာ ႀကီးပြားတာကိုပဲ ျမင္ၾကတယ္။
သူတို႔ေတြ ဘယ္လို ဘယ္နည္း ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ လိုက္ေမးၿပီး က်င့္ႀကံလုပ္ေဆာင္တဲ့သူကေတာ့ ရွားပါတယ္။

အခ်ိန္ေတြဟာ အကန္႔အသတ္ရွိတယ္။ လူ႔ဘ၀ဆိုတာလည္း အကန္႔အသတ္ရွိတယ္။ ဥစၥာဓန ဆိုတာလည္း အကန္႔အသတ္ရွိတယ္။

သူမ်ားကို ဘယ္လို ဘယ္ပံု တည္ေဆာက္ရမလဲဆိုတာ မေျပာႏုိင္ေသးခင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အရင္ဆံုး အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ပါအံုးေလ။

နာမည္မရခ်င္ရင္ေနပါ နာမည္ပ်က္တာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။

ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႕အိပ္ရာမ၀င္ခင္မွာ နဖူးေပၚေမးတင္ၿပီး စဥ္းစားပါ ... ဒီေန႔ဟာ ငါ့အတြက္ ပညာ၊ ဥစၥာ၊ ဗဟုသုတ ထဲက တစ္ခုခု ဘာရခဲ့လဲ။ အဲလိုမွ မရခဲ့ရင္ေတာ့ အဲဒီေန႔အတြက္ ငါ လူျဖစ္ရတာ ရွံဳးတယ္။

အစားထိုးမရတဲ့ ဆံုးရွံဳးမွုမ်ိဳးေတြ ျဖစ္သြားရင္ ငါ ခံႏုိင္ရည္ရွိပါ့မလား။ ဘ၀မွာ မျဖစ္ေစခ်င္ဆံုးကလည္း အဲလို ကိစၥေတြပဲ။

ငါ့ အေတြးနဲ႔ငါ ရူူးေနၿပီထင္တယ္။ အင္း ... ေသခ်ာတယ္။

------------------

ဒီပို႔စ္ဆံုးခါနီးမွာပါတဲ့ စာသားေတြဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆံုးမေနတဲ့သေဘာ အေနနဲ႔ေရာ သတိေပးတဲ့အေနနဲ႔ေရာ ၾကားဖူးထားတာေတြ စိတ္ထဲရွိတာေတြကို ေရးလိုက္တာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခြင့္လႊတ္သီးခံေပးပါ။