ဖိုးခ်မ္း မင္း သိၿပီးၿပီလား ?

လူ ဆိုတာ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ေနတာကြ။ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္ လူေတြ ဒုက္ခေရာက္သလို။ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္ လူေတြ တိုးတက္ေျပာင္းလဲသြားတာလဲ ရွိတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ကင္းေအာင္ ေနျပန္ရင္လည္း ေသာက္ရူးလို႔ အေျပာခံရတတ္တယ္။ ဘယ္အရာမဆို လိုက္ေလ်ာညီေထြ (ေရလိုက္ ငါးလိုက္) ေနႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပဲ။

လူေတြဟာ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ တြန္းအားေပးမွဳ၊ ကဲ့ရဲ႕မွဳ၊ ရွံဳ႕ခ်မွု၊ အျပစ္တင္ ေ၀ဖန္မွဳေတြကို မခံႏုိင္ၾကဘူး။ ကိုယ္ေကာင္းေနရင္ေတာ့ ေခါင္းဘယ္မွ မေရြ႕ပါဘူးကြာ။ အဲဒီၾကားကမွ ဆက္ေျပာေနရင္လည္း "ေခြးေဟာင္လို႔ထၾကည့္ေနရင္ အိပ္ေရးပ်က္တယ္" ဆိုတာေလးကို သတိရလိုက္ကြာ။

ဘယ္ေနရာမွ မဆို ကန္႔သတ္ခ်က္ (limitation) ေတြရွိတယ္ေနာ္။ အသက္ ဆိုတာလည္း ကန္႔သတ္ခ်က္ရွိတယ္။ တစ္ေန႔ ေသကိုေသရမွာပဲ။ မေသေအာင္လုပ္ထားလို႔လည္း မရဘူး။ မတည္ၿမဲတဲ့သေဘာေတြကို မင္း နားလည္ထားဖို႔လိုတယ္ေနာ္။ အားကိုးရွိတုိင္း မုိက္ေနလို႔မရဘူး။ အားကိုးမရွိေတာ့ရင္ မင္း ... ေခြး ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ အဲလိုမျဖစ္ေအာင္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ရပ္တည္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ ကိုယ့္ပိုင္ရပ္တည္မွဳနဲ႔ လူပံုအလယ္မွာ ေခါင္းေထာင္ၿပီးေနႏုိင္ေအာင္ လုပ္စမ္းပါ။ ပတ္၀န္းက်င္ (သူမ်ား) အေျပာအဆို မခံခ်င္စမ္းပါနဲ႔။

စကားကို လြယ္လြယ္မေျပာရဘူးကြ။ နားႏွစ္ဘက္ ပါတာဟာ မ်ားမ်ားနားေထာင္ဖို႔။ ပါးစပ္တစ္ေယာက္တည္း ပါတာဟာ စကားကို နည္းနည္းပဲ ေျပာဆိုဖို႔ပဲ။ စကားလြယ္လြယ္ေျပာတဲ့သူကို သူနဲ႔ အက်င့္တူ၊ ဘက္တူသူကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွ ေသာက္ေရးမလုပ္ခ်င္ၾကဘူးကြ။ ေနာက္ဆံုးရလဒ္ကေတာ့ နာမည္ပ်က္ ဆိုတဲ့ မဟာဂုဏ္ပုဒ္ႀကီးေပါ့ကြာ။

"အမ်ိဳး"ဆိုတာ မေခၚလို႔သာ ရမယ္။ မေတာ္လို႔ မရဘူးတဲ့။ မင္းအေပၚမွာ ေကာင္းတဲ့ ေဆြမ်ိဳးသာခ်င္းေတြ ရွိသလို မေကာင္း(မနာလိုျဖစ္)တဲ့ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြလည္း ရွိမွာပဲ။ အဲဒီေတာ့ အထုိက္အေလ်ာက္ မင္း ေနတတ္ေအာင္ ေနပါ။ အဲဒီလိုေနတဲ့ၾကားကမွ ကန္႔သတ္ထားတဲ့ေဘာင္(စည္း) ေက်ာ္လာရင္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က မင္းကို ဘာပဲ ေျပာေနေျပာေန မင္း လုပ္ခ်င္သလိုသာ လုပ္ပစ္လိုက္ေတာ့။

"စိတ္" ဆိုတာေလးကို သတိထားၿပီး ထိန္းပါ။ စိတ္ကို အရမ္းအလိုလိုက္ရင္ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ မင္းလည္း သိၿပီးသားပါ။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သတိေလးနဲ႔ ယွဥ္ၿပီးထိန္းေပါ့ကြာ။ လူက စိတ္ကုိ ႏုိင္ထားမွျဖစ္မွာေနာ္ ... စိတ္ကလူကိုနုိင္ၿပီး စိတ္ရဲ႕ေစရာ ေလ်ာက္လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘ၀ပ်က္ၿပီလို႔သာ မွတ္လိုက္ေတာ့။