အင္တာနက္ရၿပီ

ဒီေန႔အင္တာနက္ စရၿပီ။ လုိင္းကေတာ့ Tiscali ဆိုတဲ့လုိင္း။ Speed ကေတာ့ 3.3MB ပဲရတယ္။ ရွိေစေတာ့။ စသံုးၿပီးဘာမွလည္း မၾကာေသးဘူး Connection မရေတာ့ဘူး။ Trace ျပန္လိုက္ၾကည့္ေတာ့ ေဘးအခန္းက လူကဖုန္းႀကိဳးကုိ ေသာက္ကျမင္းေၾကာထၿပီး ျဖဳတ္ထားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေနတဲ့ တုိက္ခန္းက အခန္း ၄ခန္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းက အလယ္ေခါင္ေလာက္မွာ ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ အရင္တုန္းက ဖုန္းႀကိဳးကုိ ကြၽန္ေတာ့အခန္းထဲ ယူလုိက္တယ္။ လုိင္းရေအာင္ေလွ်ာက္ရေတာ့ ကုိယ္ကပဲေလွ်ာက္ရတယ္။ ပုိက္ဆံေပးရေတာ့လည္း ကိုယ္Accountထဲကပဲေပးရဦးမယ္။ ဒီဖုန္းႀကိဳးေလးကိုေတာ့ အခန္းထဲယူၿပီး ထားခြင့္ေတာ့ ရွိအံုးမွေပါ့။ ဒါကိုပဲ ဘာေတြလာၿပီး မေၾကမနပ္ ျဖစ္ေနလဲမသိဘူး။ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းမို႔ပဲ ေတာ္ေတာ့တယ္။ ေသာက္ေရးကုိမပါဘူး။ ေယာက်္ားေလးသာ ဆုိလုိ႔ကေတာ့ စကားနဲ႔မေျပာခ်င္ဘူး၊ လက္နဲ႔ပဲ ေျပာလုိက္ခ်င္တယ္။ အင္တာနက္ျပန္ရေအာင္ အဲဒီေက်းဇူးရွင္လာတာကုိ ေစာင့္ေနရေသးတယ္။ အခ်ိန္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ည ၁၂နာရီခြဲေနၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္ၾကမွ ျပန္သံုးလုိ႔ရတယ္။ ဒါေတာင္ မနက္ျဖန္ၾကရင္ ျပန္ၿပီး Sharing လုပ္ရအံုးမယ္။ အဆင္ကိုမေျပပါဘူး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တေနကုန္လုပ္တာ မရလုိ႔ တင္းေနတယ္။ ဖုန္းက ဘာျပႆနာ ျဖစ္တာလဲေပါ့။ အဲဒီလုိ တမင္လုပ္ထားမယ္လုိ႔လည္း မထင္မိဘူး။ ေျပာေလတင္းေလပဲ။ သူမ်ားကိုစိတ္ဆင္းရဲေအာင္ တမင္ဖန္တီးလုပ္တဲ့သူကေတာ့ သူ႕အကုသိုလ္နဲ႔သူ လစ္ပါေစဗ်ာ။ ဆုေတာင္းေပးလုိက္တယ္။ တကယ္ကို မထင္ရဘူး။ တခ်ိဳ႕လူေတြက စိတ္ထဲက ဘယ္လုိပဲ ဟန္ေဆာင္ ဟန္ေဆာင္ တခ်ိန္က်ရင္ စိတ္ရင္း အမွန္က ေပၚလာတာပဲ။ ေတာ္ေတာ္ ရြံဖို႔ေကာင္းတဲ့ ဟာေတြ။ ေတာ္ၿပီ ... သူ႕အေၾကာင္းဆက္ေရးေနရင္ စာရိုက္ရတဲ့ ကိုယ့္လက္ကိုယ္ကုိ သနတယ္။ မတန္ဘူး။ အင္တာနက္ရေတာ့ ေပ်ာ္ရမလုိလုိနဲ႔ စိတ္ညစ္တာက ပိုမ်ားသြားတယ္။